Nederlandse synodetheoloog Myriam Wijlens (zie afbeelding) : “kerkelijke vertrouwensbreuken kunnen we nu herstellen”.
De Nederlandse theologe Myriam Wijlens was, uitgenodigd door paus Franciscus, een van de invloedrijkste deelnemers aan de Wereldsynode, een initiatief van de paus dat eindigde op 26 oktober jl.
Professor Wijlens is geboren in Losser en is thans hoogleraar kerkelijk recht aan de universiteit van Erfurt (D). Zij is ook betrokken bij het internationale onderzoeksproject Transparantie – Verantwoording – Verantwoordelijkheid: Hervormingen van kerkstructuren en -praktijken.
Zij vertelde onlangs in het Nederlands Dagblad over haar ervaringen met de Wereldsynode. Graag vestig ik de aandacht op enkele elementen uit haar verhaal die voor onze geloofsgemeenschap van direct belang zijn en een stimulans om door te gaan op onze weg.
em.pastor Bart Verreijt, lid adviesgroep Franciscus Xaverius
Over de impact van de synode in parochies:
‘Er broeit iets in parochies. Veel gewone katholieke gelovigen hebben in hun geloofsgemeenschap al gemerkt dat er iets gaande is, maar nu komt het erop aan hoe dat in de lokale kerk vertaald gaat worden. In dat document staat dat pastorale raden in bisdommen en parochies verplicht worden. Daar kan nu al mee begonnen worden. Men hoeft echt niet op een groen licht uit Rome te wachten. Kerkelijke leiders die zeggen dat voor dit soort taken niemand te vinden is kijken eigenlijk niet, of niet ver genoeg, want er staat in het document ook heel duidelijk dat we ook vooral naar de periferie moeten kijken.
Daar vind je mensen die tot nu toe werden buitengesloten bijvoorbeeld vanwege hun sociale status, hun seksuele identiteit en levensvorm of hun huwelijkssituatie. Ook deze mensen moeten volgens het synodedocument betrokken worden bij het kerkelijke leven. Ook in besturen.
Tijdens deze synode hebben we ervaren dat het mogelijk is om met 369 synodedeelnemers van over de hele werd, tot een gezamenlijke benadering te komen. Dat is mogelijk gebleken omdat de Heilige Geest aanwezig is in dat hele proces. Dat hebben we ervaren in het goed naar elkaar luisteren.
Het is eigenlijk een oud teken in de kerk geweest: als er een grote consensus is, heeft men dat altijd verstaan als uiting van de aanwezigheid van de Heilige Geest die de kerk bij elkaar houdt’.